- Nie martw się, moja droga, nie każę ci wracać do matki - uspokoiła ją. - Coś podobnego przydarzyło mi się, gdy byłam w twoim wieku, jeszcze zanim poznałam mojego kochanego Roberta. - Tu westchnęła i ze smutkiem przyjrzała się czarnej sukni, ale zaraz podniosła głowę i ciągnęła weselszym tonem: - Nie zapomniałam obezwładniającego uczucia bezsilności i gniewu, gdy potraktowano mnie jak jakąś bezwolną rzecz. Na szczęście człowiek ten umarł, zanim urzeczywistniły się plany ślubu. Wątpię, abym się zdobyła na tyle odwagi co ty.

Willow.
- Za nowe początki.
- Nie mam pojęcia. - Lizzie zerknęła ukradkiem na ubraną
jak lubił. W promieniach słońca nabierały kasztanowego połysku.
strony. Po raz drugi uświadomił sobie, Ŝe dostał juŜ to, o co prosił.
telefonicznej, z której wynikało, Ŝe po śmierci brata i bratowej jemu przyznano
- Dziękuje, milordzie - podchwyciła szybko Clemency. - Wydaje mi się, że pani Marlow potrzebowałaby kilka synogarlic. Ma zamiar zrobić pieczyste z sosem grzybowym, a jak wiem, jest to pana ulubione danie.
Wsiadając do samochodu, odwróciła się po raz ostatni.
Bo przecieŜ Kara mówiła przedtem siostrze o egzaminie i Ŝe musi przysiąść fałdów i
latach wyrzutów sumienia Willow zasługiwała na to, by poznać
Zaparło mu dech w piersi i jedyne, co udało mu się powiedzieć, gdyŜ jego
Zawsze i wszędzie z tobą, pomyślała. Miała do siebie pretensje za takie myśli,
okazywanym przez dziadków i opowiadały wesoło, nie kłócąc
- Na czym stanęliśmy, pani Trent?

- I z tego powodu zerwałeś się z łóżka przed południem? Oczywiście, że jest w
- I to tylko dlatego, że drogi Oscar i jego ojciec zastrzegli to w testamentach.
Dokładnie po dziesięciu minutach wyszedł z mieszkania i zanurzył się w gorącą nowoorleańską noc. Zaklął pod nosem. Pomimo późnej pory powietrze było tak duszne i parne, że nie dało się oddychać. Otarł pot z karku. Tak właśnie wygląda lato w Nowym Orleanie, czego nie zrozumie nikt, kto tutaj nie mieszkał - ani chwili chłodu, nieznośny żar w dzień i w nocy, ani chwili ulgi, nawet po zachodzie słońca.
zatęchłego starego muzeum? Lex obiecała wziąć mnie na zakupy.
- Jestem dziwną facetką. - Uśmiechnęła się. - Do następnego razu, Santos.
- A jesteś? W kim?
ką czerwoną chustką.
- Dzień dobry - wykrztusiła.
Policzki Bebe pokraśniały.
- W porządku. Coś zmieniło się na lepsze w naszej sprawie?
najdalej od jeziora.
przyszła. Reprodukcje marmurowych rzeźb nie mogły równać się z oryginałami, które teraz
- Thompkinson, ona ucieka!
stwierdziła Victoria. - Nie muszę ci mówić, o czym rozmawiałam z Lucienem Balfourem.
ROZDZIAŁ TRZECI